Allt eðlilegt hér
Klukkan er 23.27 og stelpan mín er ekki enn sofnuð. Við vöknuðum þrjú saman klukkan 8 í morgun, fórum frammúr og borðuðum morgunmat. Það eru næstum 16 tímar síðan og hér er ég að spjalla við hana um Skellibjöllu á meðan hún er á klósettinu.
Svona kvöld eru vægast sagt mjög þreytandi. Á svona kvöldum finn ég sterkt fyrir því að ég er varla búin að eiga mínútu fyrir sjálfa mig sem er ekki ráðstafað í eitthvað í dag. Jú, ég fór í sturtu, ég talaði við vinkonu í síman, ég hlustaði á fyrirlestur fyrir skólann (sem var reyndar róleg og góð stund en ráðstöfuð samt sem áður) en stundum, þótt það væri ekki nema bara á fullu tungli, óska ég þess að ég fengi örlítið meiri tíma fyrir mig. Það er allt eðlilegt við þessa tilfinningu.
Sem foreldri sem vill bara það allra besta fyrir börnin sín set ég mikla pressu á sjálfa mig. Ég vill að börnin fái uppeldi sem móti þau á jákvæðan hátt, ég vill að þau viti að þau eru mikilvæg og þeirra skoðanir skipti máli, ég vill að þeim líði aldrei eins og þau séu fyrir mér eða eigi að minnka sig til að passa inn í lífið mitt. Allt mjög góð markmið í uppeldinu ef þið spyrjið mig. Eina vandamálið sem ég rekst á aftur og aftur er hvar liggur línan? Hvenær er rétti tíminn til að "missa smá kúlið"?
Í kvöld er ég búin að segja sögu, ekki eina af sögunum sem ég raunverulega nennti að segja, heldur sögu sem dóttir mín sérvaldi. Hún vildi frumsamda sögu með fyrirfram ákveðnum sögupersónu, ég bauð ég henni Gullbrá eða Skellibjöllu. Hún valdi Mjallhvíti. Allavega, ég sagði sögu, ég söng vel valin lög, ég klóraði bak og ég kúrði. Ég er búin að færa henni vatn, spjalla við hana á klósettinu, vera þolinmæðin uppmáluð en í sannleika sagt er ég að. verða. brjáluð. Barnið er ekki á leiðinni að fara að sofa og ég er farin að sýna hörku. Ekki misskilja mig, ég er mjög ákveðin þegar kemur að uppeldinu, ég aga hana alveg en á sama tíma reyni ég að sýna skilning. Ég man hvað það var stundum erfitt að sofna á kvöldin sem barn. Við missum öll kúlið stundum en ég bara veit ekkert verra en foreldri sem má ekki heyra púst frá barninu sínu þegar illa liggur á, án þess að byrja að góla og garga. Börn læra það sem fyrir þeim er haft.
Börn eru reyndar líka snillingar í að manipulate-a, þau ýta þér alveg fram á brúnina, drífa þig á þann stað að þú ert farin að íhuga að panta þér ferð til Spánar og henda þeim í pössun, í mánuð. Þar kemur línan aftur inn, ég tel að línan á milli þess að láta allt undan börnunum af hræðslu við að bregðast þeim og að láta ekkert eftir af hræðslu við að missa tökin sé mjög þunn. Foreldrahlutverkið er kröfuharðasta hlutverk sem ég hef spilað. Það er ekki í boði að mæta 8 á morgnanna, útsofin, kannski búin með einn kaffibolla og jafnvel sturtu, vinna með "uniformið sem skjöld" og fara svo heim, panta sér mat, leggjast upp í sófa og láta renna í bað yfir kertaljósum. Maður er gjörsamlega, algjörlega berskjaldaður. Ekkert uniform, kaldur kaffibolli, sturtuferð?
Þetta er rússíbani af ,,tímabilum". Þetta er bara tímabil. Mín var svona þegar hún var að taka tennur. Þetta skánar þegar þau geta tjáð sig. Bíddu bara þangað til þau fara að labba, haha.
Tímabilin líða hjá á meðan við erum upptekin við að komast í gegnum þau, áður en við vitum af erum við að fylgja þeim á skólasetninguna algjörlega lost yfir því hvert tíminn fór.
Njótum þess að horfa á þau þroskast, sjá þau vera að uppgötva heiminn. Hlægjum með þeim (stundum af þeim), kennum þeim það sem við lærðum sem börn. Reynum að muna hvað skipti öllu máli þegar maður er 4 ára. 6 ára. 10 ára. Hættum að setja þær kröfur á börnin að þau passi inn í samfélag fullorðins fólks. Að þau viti bara hvað við viljum að þau geri til að auðvelda okkar líf.
Við erum með þetta.
Skelltu í þig kalda kaffinu og segðu það með mér: ,,ÉG ER MEÐ ÞETTA!"
xxx
Sunna Kristín.
Svona kvöld eru vægast sagt mjög þreytandi. Á svona kvöldum finn ég sterkt fyrir því að ég er varla búin að eiga mínútu fyrir sjálfa mig sem er ekki ráðstafað í eitthvað í dag. Jú, ég fór í sturtu, ég talaði við vinkonu í síman, ég hlustaði á fyrirlestur fyrir skólann (sem var reyndar róleg og góð stund en ráðstöfuð samt sem áður) en stundum, þótt það væri ekki nema bara á fullu tungli, óska ég þess að ég fengi örlítið meiri tíma fyrir mig. Það er allt eðlilegt við þessa tilfinningu.
Í kvöld er ég búin að segja sögu, ekki eina af sögunum sem ég raunverulega nennti að segja, heldur sögu sem dóttir mín sérvaldi. Hún vildi frumsamda sögu með fyrirfram ákveðnum sögupersónu, ég bauð ég henni Gullbrá eða Skellibjöllu. Hún valdi Mjallhvíti. Allavega, ég sagði sögu, ég söng vel valin lög, ég klóraði bak og ég kúrði. Ég er búin að færa henni vatn, spjalla við hana á klósettinu, vera þolinmæðin uppmáluð en í sannleika sagt er ég að. verða. brjáluð. Barnið er ekki á leiðinni að fara að sofa og ég er farin að sýna hörku. Ekki misskilja mig, ég er mjög ákveðin þegar kemur að uppeldinu, ég aga hana alveg en á sama tíma reyni ég að sýna skilning. Ég man hvað það var stundum erfitt að sofna á kvöldin sem barn. Við missum öll kúlið stundum en ég bara veit ekkert verra en foreldri sem má ekki heyra púst frá barninu sínu þegar illa liggur á, án þess að byrja að góla og garga. Börn læra það sem fyrir þeim er haft.
Börn eru reyndar líka snillingar í að manipulate-a, þau ýta þér alveg fram á brúnina, drífa þig á þann stað að þú ert farin að íhuga að panta þér ferð til Spánar og henda þeim í pössun, í mánuð. Þar kemur línan aftur inn, ég tel að línan á milli þess að láta allt undan börnunum af hræðslu við að bregðast þeim og að láta ekkert eftir af hræðslu við að missa tökin sé mjög þunn. Foreldrahlutverkið er kröfuharðasta hlutverk sem ég hef spilað. Það er ekki í boði að mæta 8 á morgnanna, útsofin, kannski búin með einn kaffibolla og jafnvel sturtu, vinna með "uniformið sem skjöld" og fara svo heim, panta sér mat, leggjast upp í sófa og láta renna í bað yfir kertaljósum. Maður er gjörsamlega, algjörlega berskjaldaður. Ekkert uniform, kaldur kaffibolli, sturtuferð?
Þetta er rússíbani af ,,tímabilum". Þetta er bara tímabil. Mín var svona þegar hún var að taka tennur. Þetta skánar þegar þau geta tjáð sig. Bíddu bara þangað til þau fara að labba, haha.
Tímabilin líða hjá á meðan við erum upptekin við að komast í gegnum þau, áður en við vitum af erum við að fylgja þeim á skólasetninguna algjörlega lost yfir því hvert tíminn fór.
Njótum þess að horfa á þau þroskast, sjá þau vera að uppgötva heiminn. Hlægjum með þeim (stundum af þeim), kennum þeim það sem við lærðum sem börn. Reynum að muna hvað skipti öllu máli þegar maður er 4 ára. 6 ára. 10 ára. Hættum að setja þær kröfur á börnin að þau passi inn í samfélag fullorðins fólks. Að þau viti bara hvað við viljum að þau geri til að auðvelda okkar líf.
Við erum með þetta.
Skelltu í þig kalda kaffinu og segðu það með mér: ,,ÉG ER MEÐ ÞETTA!"
xxx
Sunna Kristín.
Comments
Post a Comment